De wereld staat op zijn kop vanwege de uitbraak van het COVID-19 (Corona) virus, waar wereldwijd tot dusver duizenden mensen aan zijn overleden en waar nog geen remedie voor is, behalve een goede weerstand. Weerstand bouw je op door gezond te eten en drinken, goed te slapen en je stress-niveau tot een minimum te beperken. In deze bijzondere situatie hebben een aantal beroepen een sleutelrol waaronder boeren en vissers. De voedselketen staat niet voor niks genoemd als 'cruciaal beroep' in het lijstje van de Rijksoverheid.
Goed, gezond en beschikbaar voedsel staat voor veel mensen nu op nummer één, getuige het hamstergedrag in de supermarkten afgelopen week. En natuurlijk moeten we goed nadenken over duurzaamheid en hoe we dit voedsel produceren. Maar wat schetst de verbazing? In deze tijden, waarin het vooral gaat over de beschikbaarheid van voedsel, zien we in de Volkskrant ook een onderling ruzietje over wiens lijstje het aller duurzaamst is, een onderlinge discussie over welke NGO met zijn kleurtjes het meeste gelijk heeft.
En dat maakt pijnlijk duidelijk tot waar de prioriteiten liggen en waartoe we gekomen zijn in onze welvarende maatschappij. Het aantal 'opinion holders' overstijgt het aantal 'stakeholders', geen belang maar wel een mening. We hebben zoveel keurmerken, zin- en onzinlogo's, kleurindicatoren en stickers op ons eten geplakt dat de bijbehorende clubs in het midden van een pandemie gaan ruziemaken over welk kleurtje wat zegt over duurzaamheid en ze onderling proberen duidelijkheid te scheppen in de door henzelf veroorzaakte label-chaos.
In dit geval een opiniestuk in de Volkskrant over de DierwelzijnsCheck. Deze DierwelzijnsCheck zegt iets over de Klimaatvriendelijkheid van voedselproducten, maar hiertegen gaat de Good Fish Foundation in verweer, want de kleuren zouden verwarring scheppen omdat ook in de Viswijzer gewerkt wordt met oranje/rood/groen en "Klimaatvriendelijkheid iets anders is dan Duurzaamheid".
Op ons komt het toch een beetje over als 'laten we vooral niet te positief zijn'. En dat staat in lijn met het ondertekenen van het Blue Manifesto door diezelfde club: u mag wel vis eten, maar geen vis vangen. Dat dit een probleem veroorzaakt door de zelf opgelegde tegenstrijdigheid van acties, lijkt deze (en andere) organisatie(s) niet te hinderen in hun uitingen.
Dat vis niet op commando massaal een net inzwemt is jammer, maar voorlopig zullen we vis nog moeten vangen met een schip en dat kost brandstof. Als de Good Fish Foundation of welke organisatie dan ook, wil investeren in methodes waarbij er nul impact is, dan staan we daar voor open. De noodzaak voor het onttrekken van biomassa of grondstoffen aan een systeem ten behoeve van gezonde voeding is anno 2020 nog steeds een gegeven.
Waar is momenteel behoefte aan? Aan gezond en goed voedsel, het liefst van zo dichtbij mogelijk met een zo laag mogelijke voetafdruk en daar zorgen onze vissers voor, niet de mensen die vanaf een bureau vooral commentaar hebben op een ander.